به همه خواهــــــــم گفـت

به همه خواهــــــــم گفـت

به نسیـــــمی که گــــــــــــذر خـواهد کــرد

به شـــهابی که درخــــــــشید به شـــب

به شـــب روشن پاک ؛ به سپــــــــیدار بــلند

به پــــــــرستـو که غمین تــرک کند خــانه ی خــــویش

به همه خواهــــــــم گفـت

به شــــــــــــــرابی کــه به پـــیمانه ی تــــو مــی رقـــــصد

و تـــــو را مـــست کــــند شب همه شــــب

من بــه هــــــــر کــــوچه کــه تــــــو مــی گــذری

کـــوچه هایِـی کـه پـــر از خـاطره اســت

 که تـــــــــو را دارم دوســــــــــت؛ به همه خواهــــــــم گفـتکه تـــــــــو را دارم دوســــــــــت